Over persoonlijke groei – mijn eigen verhaal

Onlangs vond ik deze tekst terug die ik schreef voor mijzelf. Deze tekst komt schreef ik in 2017. Op een doordeweekse dag.
Het was een van de noodzakelijk stappen in mijn bewustzijnsontwikkeling en beschrijft waar ik toen tegenaan liep. En geloof mij. Het is niet de laatste keer dat ik tegen dezelfde problemen aanliep. Ik ben later nog een keer in dezelfde val gelopen.

Het leven gaat namelijk met up’s en downs. Vallen en opstaan… vechten om te zien dat je de foute strijd voert. Maar elke keer groei je een stukje dichter toe naar jezelf. We hebben allemaal onze weg te bewandelen. Zowel jij als ik.. en die stopt nooit. Alleen hoe we ermee omgaat wordt een stukje gemakkelijker wanneer je dichter bij jezelf blijft.

Hier gaan we….

Anno 2017

“Ik zou kunnen een boek schrijven over mijn vragen in het leven, over mijn doel van hier te zijn, over mijn werk, over mijn gevoelens, over zo oneindig veel.

Ik heb het al vaker gedacht – ik ben zoekende – naar zingeving en voldoening…

Terwijl ik dit schrijf kijk ik even naar buiten, het regent dikke druppels. Verfrissing voor de bloemen en planten. Onvoorwaardelijk.

Ik ben gezegend met het bewustzijn, met de kunst van het nadenken over wat ik denk.
Maar ken je de spreuk: ‘Zalig zijn de simpelen van geest’?
Heel soms wou ik dat ik dat eens was. Even geen zorgen, of toch andere. Dan hoefde ik niet na te denken of mijn werk wel zin had, dan twijfelde ik niet over mijn echte talenten of mijn professionele doelen en wat ik wil bereiken.

Dus vraag ik mij nu af of ik af en toe niet een beetje meer simpel kan én mag zijn.
Maar uiteindelijk is ook dat niet wat ik wil.

Ik denk hier veel over na en terwijl ik dit doe gaan mijn gedachten alle kanten uit.
Ik schrijf ze hier even neer.

Simpel zijn? Nee, want dan zou ik niet weten wat ik vandaag weet, dan zou ik bepaalde kennis ontbreken, dan zouden mijn kansen misschien anders zijn. Wetende wat ik weet, wat ik ken en wat ik kan, zou het vandaag moeilijk zijn om hiermee anders om te gaan.

Mijn dag op het werk als mijn energie laag is:

Doelloos rondklikken op mijn computer, tijdens de werkuren – wisselend tussen e-mail, internet, tekstverwerking en mijn bureaublad. Ik weet goed genoeg wat er op mijn bord ligt qua werk, maar ik vind de motivatie niet om eraan te beginnen – ik heb geen zin in eindeloze discussies over banaliteiten waarbij iedereen zijn eigen mening heeft maar niemand beslist hoe het nu uiteindelijk zal gaan. Daarom vermijd ik het liever om hieraan te beginnen.

Het feit dat dit kan, wil ook zeggen dat dit niet van levensbelang is, althans niet voor mij, ik zie de prioriteit hiervan niet in en ik wil het mij niet geven dat ik mijn eigen, waardevolle tijd aan zulke dingen verlies.
Het resultaat is echter dat ik de uren die ik dan letterlijk op het werk doorbreng, ook effectief doorbreng zonder het werk te doen.
Zou ik dan toch beter de taken oppakken om mijn tijd te vullen? En de zinvolheid hiervan naast mij neer te leggen? Kwestie van bezig te zijn zeg ik zelf onmiddellijk ja, maar toch wringt het tegen, ik wil niet , ik wil niet , ik wil niet… het is zo stom, niet leuk en niet zinnig.

Ik zou hier willen vluchten, ontsnappen uit wat voor mij voelt als een gevangenis. Maar ik ben vrijwillig naar hier gekomen. Dat spreekt tegen.
Ik kwam naar hier om mijn vaardigheden te gebruiken, niet om mij thuis te voelen of om te floreren.
Toen ik naar hier kwam was het omdat ik elders een plafond had bereikt – en ik persoonlijk wou groeien, in mijn zijn en in mijn kunnen – nieuwe talenten ontwikkelen en bestaande verder uitdiepen. Maar ik zag de mogelijkheden daar niet.

Nu, vandaag, ben ik elders – en ook nu wil ik hier weg. Ik loop net tegen hetzelfde aan. Misschien klinkt het heel egoïstisch maar ik ben mijn talent aan het verspillen in deze organisatie. Het is een spel waarin geen essentie zit – en toch vinden de meeste medewerkers het wel belangrijk wat ze doen, ze vinden het wel belangrijk dat ze kunnen klagen over het beleid en over verandering, ze laten de job en de organisatie toe om stress te leggen op hun leven. Maar alles in mij roept NEE!

Bij het kiezen van een nieuwe job, heb ik een aantal zaken over het hoofd gezien.
Ik keek namelijk enkel naar de jobomschrijving en dacht – ja dat zijn dingen die ik allemaal kan, dat is goed. Ik stelde een paar vragen over de organisatie en over de toekomstmogelijkheden. Het hele proces verliep perfect van A tot Z.

Maar ik ben mijzelf uit het oog verloren.

Ik heb gekeken naar onder andere de vaardigheden, praktische organisatie, verloning en locatie.
Stuk voor stuk tastbare topics die voor mij ideaal leken.

Maar ik ben mijzelf uit het oog verloren.

In heel dit verhaal heb ik nooit gedacht – en wie ben ik nu, wat is voor mij belangrijk, hoe wil ik groeien als mens, wat wil ik bereiken,…

Tot op vandaag heb ik daar geen antwoord op.
Tot op vandaag heb ik mijzelf niet de tijd gegeven om hierover na te denken.

Maar ik voel het wel – mijn hart bloed – want de tijd gaat voorbij en ik sta stil.

Ken je het gevoel dat je alsof je alleen op de wereld staat  – het hele leven gaat voort rondom jou, je ziet alles gebeuren, maar je staat stil alsof je voeten aan de grond genageld zijn.
Je observeert, je roept om hulp, je beseft dat je het zelf moet doen, en je zet een stap.

En net op dat moment dat je die stap zet, krijg je de keuze – je stapt mee in het leven van alledag zoals een groot deel van de bevolking, of je draait de andere kant op en neemt de tijd om de wereld op een andere manier te bekijken.

Anno 2021

Als ik kijk naar waar ik toen stond, wat mijn eigen strijd was en waar ik vandaag, anno 2021, sta.. dan mag ik best trots zijn om mijzelf.

Want ik heb geleerd om voor mijzelf te kiezen.
Om te luisteren naar mijn hart.
Om mijn energie te investeren in wat mij of anderen doet groeien.

En ik durf op tijd op de rem te gaan staan wanneer ik nood heb aan rust of tijd voor mijzelf.

En gelukkig kan ook jij hiervoor kiezen… probeer het maar!

Boek je afspraak voor een coaching sessie of vraag een gratis gesprek aan.

Tot binnenkort!
Marie-Hélène