In dit artikel wil ik je graag mijn persoonlijk verhaal vertellen hoe ik van een burn-out naar een succesverhaal ging. Meer bepaald naar persoonlijk succes.
Dan heb ik het niet over hoe ik een bedrijf uit de grond heb gestampt of over hoe iedereen die zijn job beu is dan maar zelfstandige moet worden maar wel over hoe ik de weg aflegde van een jonge mama die moe was en probeerde te zwemmen om te overleven, ongelukkig was en meer kon wenen dan lachen, naar een iemand die het nog steeds heel druk heeft maar wel opnieuw geniet van die drukte en elke dag verder bouwt aan haar persoonlijk succes.
Het begon bij de burn-out
Toen ik een aantal jaren geleden mama werd was dit een nieuwe rol die ik moest inpassen in mijn bestaande leventje. Tot kort ervoor had ik mijn routines, ambities en zag ik de wereld op een heel andere manier. Ik had carrière ambities en overtuigingen dat ik de wereld ging verbeteren. Ik was blij dat ik mijn eigen huis had, een mooie auto, een leuk hondje en kon gaan en staan waar ik wou. Kinderen waren geen must maar wel meer dan welkom. En zo geschiedde dat ons eerste dochtertje op de wereld kwam. Nog steeds ging alles heel goed en vlot. Kindje naar de crèche, fulltime werken, happy life.. misschien wat drukker maar oké, alles viel goed mee. Een paar jaar later was dochtertje nummer twee onderweg. Ook meer dan welkom. Een kindje naar school, eentje naar de crèche, meer geregeld en georganiseer natuurlijk. Maar ondertussen ook een nieuwe job, andere verantwoordelijkheden, meer meer en meer. En toch voelde het niet juist.
Er zat geen flow meer in. De fut was eruit. In mijn planning, in mijn organisatie en vooral ook in mijzelf.
Ik had het gevoel dat ik gevangen zat. Enerzijds door mijn kinderen, anderzijds door mijn job, geen tijd meer voor mijzelf.
Alles was van móeten en niet meer van willen en kunnen.
En dan ga je eronder door. Niet in een dag natuurlijk. Ik voelde het goed aankomen hoor, maar had totaal geen idee waar ik met mijzelf naartoe moest.
Tot op de dag dat ik naar de huisarts ben geweest en die lieve man mij thuisschreef. Misschien omdat het protocol is maar ik vermoed vooral omdat hij zag dat ik zo verdrietig was en geen plezier meer had in alles waar ik mee bezig was. Hij wou mij tijd geven om te ademen en op mijn effen te komen.
Nog steeds ben ik hem hiervoor zo dankbaar!
Het keerpunt
Want dat bracht voor mij een keerpunt. Nee, natuurlijk niet in de eerste paar maanden. Dan zat ik ook maar gewoon thuis te zitten. In de hoop dat het plots beter zou gaan en ik de draad gewoon weer zou oppikken. Maar nu wilt het zijn dat het universum voor ieder van ons een plan heeft en dus ook voor mij. En dat plan was duidelijk niet ‘zitten en wachten”. En ik kan je intussen ook vertellen dat dat voor niemand het plan is ;-).
Ik hoor helaas ook regelmatig in mijn praktijk dat veel mensen dit verwachten. “Als ik nog even thuis zit dan zal het wel beter gaan, hé?” of “Hoelang nog vooraleer ik terug kan gaan werken?”
Het antwoord hierop is gewoon éénduidig NEEN. Zo werkt het niet. Door te zitten en te wachten geraak je niet vooruit, gaat het niet beter en ben je niet sneller aan terug aan het werk.
Dit gezegd zijnde wil ik je laten zien welk proces ik doorlopen heb om tot een persoonlijk succesverhaal te komen.
Daar zat ik dus thuis, maand één, maand twee, maand drie… niet veranderd ten opzichte van de eerste dag. Ik maakte mij nog steeds zorgen om mijn werk, vond het nog steeds druk ondanks dat ik thuis was en nee ik kon niet genieten van de rust.
Dat waren achteraf gezien allemaal signalen dat er wel degelijk iets moest veranderen. En dat die verandering niet zomaar zou ontstaan tenzij ik mijzelf veranderde.
Zo startte mijn persoonlijk traject naar succes.
Ik besloot om het heft in eigen handen te nemen en op zoek te gaan naar iemand die mij hierbij kon helpen want ik zat vast in mijn oude patronen en ik wist helemaal niet waar naartoe te gaan.
Ik begon met een aantal ontspanningssessies bij een shiatsutherapeut en daarna wat muziektherapie. Daarmee was de toon gezet want wat bleek? Waar het fout liep was vooral in mijn gevoel. Dus niet in de praktische zaken in mijn leven maar wel hoe ik mij voelde. Ongelukkig, verdrietig, minderwaardig, verloren gelopen in mijn leven.
De volgende stap die ik zette was met een loopbaancoach, in de hoop inzicht te krijgen in mijn talenten en kwaliteiten. En mijn god hoe inzichtelijk was dat. (Ik had het geluk een hele goeie te hebben dus vraag gerust haar gegevens even op aan mij mocht je ze ook willen). Door met haar te werken kreeg ik inzicht in mijn eigen talenten en begreep ik beter wat wel en niet werkte voor mij, althans op het gebied van zinvolle dagelijkse invulling en wat bij mij aansloot als jobs. Maar nog meer leerde ze mij op een luchtigere manier naar het leven te kijken en meer te relativeren. Opeens móest niet alles meer maar kon ik dingen anders bekijken of anders aanpakken.
De derde stap die ik nam was om mij te laten begeleiden door een spirituele lifecoach. Opnieuw een heel lieve dame die mij de laatste zetjes gaf die ik nodig had om uit mijn diepe put te kruipen. Ze geef geen schouderklopjes of troostende woorden maar ze liet mij wel voelen waar ik naartoe moest werken. Puur op gevoel.
Ik kreeg inzicht in wat goed voelt voor mij en wat niet. Waar mijn aandacht naartoe moest gaan en wat ik moest loslaten. Zowel in mijn handelingen als in mijn manier van denken.
Heel snel realiseerde ik mij dat veel van de overtuigingen die ik had enigzins opgelegd waren door mijn opvoeding, familie, vrienden, werkgevers en de maatschappij. Maar dat ik hierdoor mijn essentie verloren had. Daarmee bedoel ik dat ik negeerde wie ik in mijn kern was en welke waarde ik mocht toevoegen aan de wereld.
Dit kan misschien heel abstract klinken maar ik moest eigenlijk terug gaan voelen. Mijn buikgevoel volgen in plaats van voorbeelden van anderen.
Een heuse zoektocht is dat, eentje die tot op vandaag nog steeds niet afgerond is maar dat vind ik helemaal oké want ook ik groei nog elke dag.
En ja, ik loop ook nog, heel regelmatig zelfs, in de valkuil van voorbeeld te willen nemen aan anderen, om daarna weer vast te stellen dat dit niet MIJN WEG is om te gaan. maar ik ben er mij wel van bewust en in staat om bij te sturen.
Het resultaat van mijn persoonlijk succesverhaal
Vandaag beslis ik over hoe mijn leven eruit ziet, wat ik belangrijk vind en vul ik mijn dagen in met datgene wat voor mij juist voelt. Als ik hiervan afwijk daalt mijn goesting, mijn energie en steken zorgen de kop op in mijn hoofd. Dan weet ik dat ik moet aanpassen. Soms is dat letterlijk eenvoudig iets aanpassen, beter plannen of de wereld even negeren en mijn goesting doen. Soms is dat echt zaken loslaten. Denk maar aan een job, mensen in je omgeving, dingen in huis die meer energie kosten dan dat ze je geven.
Ik heb intussen geleerd dat ik voldoende rust nodig heb, ik heb geleerd dat ambitie hebben goed is als het in lijn ligt met wie ik ben, dat er geen norm is die ik moet halen of iemand die ik moet zijn voor anderen. Ik moet gewoon mijzelf zijn en doen wat bij mijn gevoel past.
Een ding weet ik zeker. Naar een persoonlijk succesverhaal gaan vraagt de nodige inzichten en reflectie maar ook durven veranderen en loslaten. Stap voor stap. Soms in de verkeerde richting maar langzaam maar zeker begin je jezelf te begrijpen en weet je dat je het goed doet.
Hopelijk kan je via deze weg ook langzaam aan beginnen werken aan je persoonlijk succesverhaal, en als het niet alleen lukt ben ik er steeds om je hierbij te helpen.
Veel liefs,
Marie-Hélène